Van verhuisdoos naar memoires

Het begon met mijn verzameling van vriendenboekjes. Als afsluiting van mijn stages aan de SPW en de PABO liet ik altijd een vriendenboekje door de klas gaan. Die heb ik vanmiddag dus allemaal zitten lezen. Herinneringen komen weer naar boven. Leuke kinderen, moeilijke kinderen en oja, die was echt vervelend kinderen! Maar hoe dan ook heb ik al die snoetjes altijd in mijn hart gesloten en wat fijn om ze dan weer even terug te zien in mijn vriendenboekje en te lezen wat ze opschreven.

Mijn vriend kwam thuis en vroeg zich af hoe ver ik was. Daar zag hij mij zitten in een relaxte houding en zeker niet met een verhuisdoos. ''Je gaat toch niet weer alles zitten lezen he!" Jawel dus, en dus ging hij maar lekker met een vriend op de playstation. Inmiddels was mijn oog gevallen op een dagboekje van toen ik elf was. Wat een magische woorden staan daar in, zo puur geschreven. Pure onzin eigenlijk. Ik heb mij kapot gelachen en wederom kwamen de herinneringen weer boven.

Na het eten moest ik echt weer aan de slag. Wat een rotklus dat inpakken van die dozen en ik heb al zoveel weggegooid, daar ben ik echt heel goed in. Behalve foto's, die zullen altijd blijven. En daar lag hij dan. Een foto van mijn beste vriendinnetje uit Engeland, die ik in Spanje heb ontmoet, Natasha. Jammer genoeg, hebben we geen contact meer. Ik dacht terug aan die hillarische tijden en moest weten waar ze uit hing. Weer afgeleid, nu zit ik op internet, eigenlijk op zoek naar Natasha. Op Google is ze niet te vinden, ook niet op peopletracker, nergens Ik zou niet weten hoe ik haar kan vinden. Jammer, want ik heb echt de behoefte met haar te praten. 

Goed, ineens heb ik nu ook een blog. Wat wil zeggen dat ik mij tijdens de zoektocht naar Natasha weer heb laten afleiden. En hier zit ik dan achter mn blog, met achter mij een metershoge vuilnisbelt, dat zich ooit mijn slaapkamer mocht noemen.